Pensionering
(naderhand uitgeschreven)
Het is niet de bedoeling om tijdens dit feest nog een uitgebreide toespraak toe te voegen bij al het goeds dat hier reeds gezegd werd over Polleken.
Hulde brengen aan het gevaarlijke maar ook mooiste beroep brandweerman hoeft ook niet echt vandaag, vandaag is het feest voor Polleken en zijn vrienden “de manschappen”.
Tijdens de korpsdag herinneren de jaarlijkse officiële toespraken ons er trouwens telkens opnieuw (en terecht) aan hoe belangrijk mensen in nood helpen en verzorgen wel is, en dat mensen behulpzaam zijn, mensen redden, … nooit voldoende kan gewaardeerd en gerespecteerd worden.
Toch kort een woordje aan onze goede vriend en mijn kameraad Polleken.
Polleken steeds vriendelijk en ietwat bedeesd, vaak ook te bescheiden kan echter wanneer het nodig is ook heel kordaat en standvastig uit de hoek komen.
Hij is steeds correct en eerlijk, kan moeilijk omgaan met schijnheiligheid en zal daar waar nodig vechten tegen onrechtvaardigheid.
Tijdens zijn jarenlange beroepservaring is hij steeds opgekomen voor de belangen van zijn collega’s.
Hoe dikwijls heeft hij ook mij aangesproken om één en ander ten goede voor zijn collega’s te willen steunen in het college..
Zijn sociale ingesteldheid en groot solidariteitsgevoel wist hij spontaan om te zetten in een sterk gewaardeerde collegialiteit, die jullie nu zullen moeten missen.
Het is spijtig dat hij, die steeds opkwam voor anderen en hierbij zichzelf vaak wegcijferde, nu op het einde van zijn carriere nog moet opkomen voor zichzelf.
Uiteraard, en dat hoorde ik hier vanavond langs alle kanten, weet hij zich nu wederkerig gesteund door zijn vrienden collega’s.
Polleken bedankt voor die jarenlange inzet voor onze stad.
Geniet nu maar welverdiend van de komende, hopelijk nog vele mooie jaren.