De
oprichting van het Aalsters socialistisch jeugd
trommel- en klaroenkorps onder impuls van toenmalig schepen
en volksvertegenwoordiger Bert Van Hoorick, is
ontegensprekelijk verbonden met en gegroeid uit de socialistische jeugdbeweging
van de Rode Valken, een beweging die na de Eerste Wereldoorlog in Oostenrijk
ontstond en vlug uitbreiding nam, eerst naar Duitsland en Tsjecho-Slowakije,
later naar Nederland, België en andere landen.
Het
embryo werd gelegd n.a.v. een verhaal over een groep rode padvinders in hun
tijdschrift voor arbeiders en boerenkinderen, waarbij de vlucht van 2 valken
beschreven werd.
Voortaan
noemde de groep zich Rode Valken verwijzend naar de vrijheid van de valk en het
rood van de socialisten uit de arbeiderswijken waartoe ook zij behoorden.
Als
ik mijzelf als voorbeeld neem dan kan ik met volle overtuiging zeggen dat ik
dankzij dezelfde jeugdbeweging, waarin ik in familieverband bijna spontaan ben
opgegroeid, vertrouwd ben geraakt met de socialistische beweging.
Op
die manier heb ik, naast een maatschappelijk bewustzijn, ook langzaam maar
zeker een politiek bewustzijn kunnen ontwikkelen om uiteindelijk de stap naar
de actieve politiek te zetten, eerst bij de jongsocialisten en het
partijbestuur, daarna in de gemeenteraad en nu in het schepencollege.
Ik
denk dan ook dat ik de Rode Valken-vorming, de RRode Valken-wet en ons ideaal
voor de rest van mijn dagen zal meedragen en blijven toepassen, ook in de
politiek.
En
wees ervan overtuigd, dankzij deze meegekregen rode basis maak ik al eens het
verschil met andere politiekers, zelfs in eigen
midden.
Ik
ben hierover fier en dank hiervoor mijn vroegere "leiders" en
"leidsters".
Ik
denk dat het goed is hier nog even onze Rode Valken-wet
in herinnering te brengen :
Wij
Rode Valken voelen ons deel van de strijdende arbeidersklasse
Wij
Rode Valken willen goede vrienden van elkander zijn
Wij
Rode Valken willen anderen helpen waar wij kunnen
Wij
Rode Valken hebben eerbied voor iedere eerlijke overtuiging, ook wanneer zij de
onze niet is
Wij
Rode Valken streven naar waarheid, het gegeven woord is heilig, wij willen
nauwgezet en trouw onze plichten vervullen
Wij
Rode Valken streven naar soberheid en eenvoud (wij gebruiken geen alcohol of
tabak)
Wij
Rode Valken komen moedig voor onze mening uit, wij praten niet achter andermans
rug
Wij
Rode Valken zijn vrienden en beschermers van de natuur
Wij
Rode Valken willen goede pioniers worden
Wij
Rode Valken zijn moedig en onbevreesd
Beste
vrienden,
Ik
heb deze gedragscode nooit als dwingend of dirigistisch, van bovenaf opgelegd,
ervaren. Nergens ben ik echter sedertdien een zo
duidelijke omschrijving van de in onze middens zoveel gebruikte term
"kameraadschap" tegengekomen.
Ik
ben er trouwens van overtuigd dat diegenen die zich in onze beweging meer en
meer beginnen af te zetten tegen het gebruik van onze aanspreektitel
"kameraad" nooit de Rode Valken-wet gekend
hebben. Net zoals ik mij verzet tegen de mogelijke omvorming van ons
partijsymbool, waarbij de strijdende vuist in de toekomst zou weggelaten
worden, blijf ik mij ook verzetten tegen het verdwijnen van de term
"kameraad". Geen enkel ander woord kan immers de volledige inhoud
weergeven van wat voor ons socialisten "kameraadschap" betekent.
Het
is niet zonder enige weemoed dat ik terugdenk aan die prachtige tijd van de
Pinksterkampen en de grote internationale kampen in onder meer Nederland, Duitsland
en Denemarken. Hoe wij onbezorgd met rugzak zingend door veld en bos
marcheerden, de kleinsten 3 à 4 jaar oud werden zelfs op de rugzak meegedragen,
weet je het nog Prosper en Marc ?
We
kenden ze toen nog allemaal van buiten, .... onze strijdliederen .... nooit zal ik de warme gloed van het avontuurlijke
kampvuur vergeten, noch de oprechte kameraadschap tussen al die jonge mensen,
tot uiting gebracht in het zingen van het vriendschapslied.
Het
is voor mij, meer dan een mooie herinnering, een bijna zintuiglijke ervaring
met een intens warm en goed gevoel van binnenuit. Datzelfde geldt, denk ik,
voor velen hier aanwezig.
Intussen
hebben de jeugdbewegingen zich moeten aanpassen aan de zich wijzigende
tijdsomstandigheden. Volksdans, koorzang en kamperen spreken
de hedendaagse jeugd niet meer aan. Het accent werd verlegd naar
gespecialiseerde jeugdatelier-activiteiten. Nog later
kwamen de dancings en lunaparken in de plaats.
In
de 60-er flower-power jaren werden meerdere
socialistische cultuurorganisaties opgericht of heropgericht.
Het
was Bert Van Hoorick die er ons toe aanzette om
vanuit de jeugdbeweging een trommel- en klaroenkorps op te richten. De fanfare
alleen leek hem niet meer voldoende om de vele, soms massale socialistische
optochten te begeleiden en kleur bij te zetten. Het was een idee dat
onmiddellijk aansprak vooral bij onze jonge mensen die al geruime tijd naar
andere activiteiten zochten. De uitbouw van het korps was een nieuwe uitdaging.
Een haalbaar streefdoel. Zo gebeurde het dat op een mooie dag in het jaar 1962
het socialistisch jeugd trommel- en klaroenkorps werd opgericht in het
volkshuis op de Molendries.
In
het eerste bestuur zetelde Prosper Van der Schueren als voorzitter en de betreurde Armencia
Maro als secretaris, andere leden waren Hilda De Smedt, Jacky Cottijn, Jean Paul Ringoir, Leentje Wauters, Laurent Maesschalck en Maria Van Goethem. Dankzij de goede zorgen van onze vriend Alfons Van Den Steen, trommelleraar van het trommelkorps
van Oudegem en klaroenleraar Adolf
De Wolf, werd gestart op de koer van het volkshuis op
de Varkensmarkt. Met veel inzet en na maandenlange repetities werd het eerste
optreden in het volkshuis "bij Leona en Berreken" een groot succes. Het was een mooi gezicht
en vooral een mooi (en luid) geluid : onze meisjes en
jongens - allen in een eenvormig uniform met blauw hemd en muts, maar ook met
rode das en dasring - trommelden en bliezen dat het een ware lust was.
Francois
Van Goethem was toen de geknipte man om de gross-caisse te slaan, Leentje Wauters was onze eerste tambour
majeur.
Als
trommelleraars hebben ook Maria en Laurent Maesschalck grote verdienste. Zij slaagden er zelfs in het
virus over te brengen naar de, spijtig genoeg, ondertussen opgeheven
trommelkorpsen in Moorsel, Erembodegem,
Lede en Bambrugge.
En dan werd Jean-Paul Ringoir
leidinggevend. Hij, de huidige voorzitter, is de enige die tot op vandaag de
volle dertig jaar ononderbroken actief lid is gebleven van ons trommelkorps.
Samen met Monique, zijn echtgenote, is zijn inzet groots geweest.
Zij
behoren beiden tot op vandaag tot de harde werkers in onze beweging - ik had
bijna gezegd "stille werkers" maar bij nader inzien is dit niet echt
van toepassing op hen.
Jean-Paul bedankt en proficiat.
Ik hoop dat je
vooral daar waar het gaat over de belangenverdediging van de nevenorganisaties,
nog lang je bekende kritische rol zult blijven vervullen.
Mijn
dank en felicitaties ook aan de vroegere stichters en allen die op een of
andere wijze hebben meegeholpen aan de bloei en instandhouding van het trommelkorps,
zelfs in moeilijke omstandigheden zoals na de brand in het volkshuis. Heel
speciaal moet onze dank vandaag ook gaan naar de huidige bestuursploeg waarin
naast Jean-Paul en Monique ook Jean-Marie,
Jurgen en Chris instaan voor de dagelijkse leiding en
trommellessen, verder bijgestaan door Dora, Carine, Patrick, Pascal, Sandra
en Lieven.
Ook
ere-voorzitter Paul Van De Meerssche
verdient onze waardering voor zijn jarenlange inzet.
Beste
vrienden,
Jeugdbewegingen,
van welke strekking ook, hebben het vandaag de dag moeilijk. Veel is immers
veranderd. De uitwassen van de hedendaagse maatschappij hebben een groot deel
van de jeugd in hun greep : de overconsumptie, de VTM-cultuur, sex, drugs, geweld
en rassenhaat. Zo bekeken zou men geneigd zijn te zeggen dat de jongeren de
jeugdbeweging niet meer nodig hebben en haar eerder beschouwen als een
keurslijf. Niets is echter minder waar ! Wij moeten
ons hierover bezinnen. Wij moeten onze jeugd opnieuw het rechtvaardigheids-, solidariteits- en vriendschapsprincipe bijbrengen. Wij
moeten hen opnieuw een "ideaal" voor ogen houden. Samen met anderen
verkondig ik deze stelling reeds lang in
partijmiddens.
Hopelijk
zullen nu na de verkiezingsuitslag de ogen van de partijtop eindelijk open gaan
zodat er opnieuw meer aandacht en steun zal komen voor onze jeugdorganisaties,
die hoe dan ook de basis en voedingsbodem zijn en blijven van onze beweging.
Kameraden
van het trommelkorps, net zoals jullie vroeger strijdvaardig werden ingezet bij
verkiezingsoptochten (nu was dit blijkbaar niet nodig), zullen wij in de
toekomst nog veel op jullie beroep moeten doen, zeker nu onze actie zich ook
zal moeten gaan richten tegen de opkomende fascistische strekkingen.
Ik
wil hier dan ook een oproep doen tot alle verantwoordelijken binnen onze
beweging om samen met de huidige jeugdverantwoordelijken naast ons trommelkorps
ook opnieuw een meer actievere Rode Valken-beweging
kansen te geven in Aalst en in ons volkshuis.
Kameraden,
Bert Van Hoorick besloot in 1984 zijn feestrede naar
aanleiding van het 60-jarig bestaan van SKVV met het citeren van het refrein
van de "Rode Valken-mars". Ik wil hier
precies hetzelfde doen, omdat zij de essentie blijft van ons gedachtengevoel. "Ja, wij zijn de Rode Valken, wij
zijn de arbeidsjeugd, vlaggen en zangen, beiden vertolken onze strijd en
vreugd. Wij blijven trouw tezamen, ieder kent zijn
plicht. Eens dragen wij de vlaggen hoog in 's vrijheids gouden licht".
Nogmaals
dank aan alle trommelaars van vroeger en nu, proficiat en lang leve het S.J.
Trommelkorps Aalst.
PATRICK
DE SMEDT
Schepen
van Jeugd, Sport
en
Vrije Tijd
Terug naar boven…
Aalst, 02 mei 2006
Beste vrienden, kameraden,
1 MEI 2006 zullen we niet vlug
vergeten !
Onze deelname aan de “Internationale Fanfare” in Gent zorgde
dit jaar voor een bijkomende
dimensie. Onze aanwezigheid werd goed opgemerkt en ons
optreden was meer dan geslaagd.
De verslaggeving in het VRT journaal had ook veel aandacht
voor de Aalsterse trommelaars
en zelfs voor de Aalsterse toeschouwers met het rode sjaaltje
om.
Wie zong er trouwens het meest overtuigd “de internationale”
mee? Onze eigen Albertine natuurlijk, “a new star is born”!
We waren met velen, hadden een heuse fiere “tambour majoor”
meegebracht, onze trommels
kregen een fraai “BertVan Hoorick” vlagje om, we waren allen
in uniform met rood sjaaltje en valkenring, we droegen zelfs witte handschoenen,
en… we liepen (bijna) in de pas:
links, links,links,links … links.
Nu nog voorzien in het typische blauwrode “klakje” en alles
is terug zoals 30 jaar geleden.
Ja, we maakten zelfs sierlijke terugkeerkringen, gingen
perfect op één lijn lopen om daarna terug samen op te stappen.
Het was hartverwarmend voor al diegenen die in moeilijke
tijden de moed niet opgaven en
“in tegenstroom” (zoals Bert) bleven geloven in het
trommelkorps.
De verdienste aan Marc’s inbreng is groot geweest. Wij hopen
dat hij nu echt geprikkeld werd
om ons (samen met de vaste lesgevers Tom en Patricia)
geregeld te blijven begeleiden.
Terecht kregen wij felicitaties van onze sympatieke minister
Freya en onze nationale partij-
voorzitter Johan Vande Lanotte. Ook onze eigen politiekers
Lucette en Michel straalden, zij zorgen nog voor de beloofde CD (niet
vergeten!).
Ook op meiavond en 1 mei brachten wij aan het applaus te
horen goed gesmaakte optredens.
Ondanks het druilerige regenweer hielden wij vol om aan de
eindstreep, voor het volkshuis samen met de klaroenen met de “vriendschap” mars
te kunnen afronden. Proficiat aan Jurgen, Tom en Gita om op zo’n korte tijd de
klaroenen terug een plaats te geven in het korps.
Nu zijn we opnieuw een trommel- en KLAROENkorps!
Yvette glunderde, Daniella en Monique waren zo fier en Jean
Paul pinkte een traantje weg.
Ikzelf wist dat we nu echt geslaagd zijn in de lange
reddingsoperatie. Ik ben ervan overtuigd
dat we nu gemakkelijker nieuwe leden zullen werven. We zullen
het niet meer moeten vragen,
men zal het ons komen vragen.
Aan alle medewerkers en sympathisanten een dikke proficiat en
alle dank.
Vriendschap!
Patrick De Smedt,
Voorzitter.
PS: En… iedereen die met de bus meereed kent nu ook beter de
betekenis van de Internationale! de betekenis van 1mei is voor een volgende
busrit!
Terug naar boven…
Deze week ontving ik vanuit Lede een mooie handgeschreven brief vanwege de nu 80
jarige Yvonne Maesschalck, nav het 1 mei optreden
