Namens het
bestuur : beste wensen voor 2006 : zowel privé/persoonlijk en in het gezin als
politiek voor onze partij de Spa, zeker dit jaar in het verkiezingsjaar.
Ieder jaar is
dit het moment waarop ik de gelegenheid heb om even stil te staan bij de
belangrijkste politieke gebeurtenissen van het afgelopen jaar met tevens een
politieke blik naar de toekomst.
Ik wil echter
dit jaar ook een aantal mensen in de partij even in de bloemetjes zetten. Het
wordt vanavond een klein bloemengala, maar terecht. Jullie weten het, Steve
Stevaert sprak van de SPa politiek voor de mensen. Vande Lanotte spreekt nu
van de SPa voor iedereen.
Maar dit alles
kan maar dankzij de inzet van onze eigen mensen, onze mandatarissen en onze
militanten. En dat wordt soms te vaak vergeten.
Ik kom er
straks op terug.
Eerst de
politiek.
Nationaal
kunnen we natuurlijk niet naast het vertrek van onze nationale voorzitter
Steve Stevaert die, weliswaar in een
andere stijl, maar zeker even waardevol werd opgevolgd door Johan Vande
Lanotte.
Het
generatiepakt zindert nog na in de socialistische beweging, in de partij en in
de vakbond. Het strijdend beeld op televisie, in alle mogelijke programma’s
herhaald, van ons vroeger gemeenteraadslid Jacky Philips tijdens de nationale
betoging, blijft ook plakken op ons netvlies.
En toch dient
in alle objectiviteit gesteld dat rekening houdend met alle omgevingsfactoren,
ook in de ons omringende landen, het Generatiepact een vooral socialistisch
pact is en blijft, dat vooral de door socialisten opgebouwde sociale zekerheid
toekomstgericht wil veilig stellen.
Naast de
maatregelen voor jobcreatie, vooral ook voor jongeren, is het welvaartsvast
maken van de pensioenen en andere sociale uitkeringen, en de nieuwe
financiering van de sociale zekerheid uit belastingsinkomsten - ook op
kapitaal - zeer belangrijk.
Spijtig genoeg
werden deze voor de zwaksten van onze samenleving zeer belangrijke
socialistische maatregelen, verdrongen door het debat over het brugpensioen.
De slechte communicatie speelde hier een onvergeeflijke rol. Nochtans kan
luisteren naar onze mensen zo verhelderend zijn. Dat ondervond onze al even
strijdbare verdediger van de Post Freddy de Gelder toen hij ontvangen werd
door onze minister voor overheidsbedrijven, toen nog Johan Vande Lanotte.
Hoe dan ook,
in Aalst zijn de plooien tussen vakbond- en partijtop gladgestreken. Of de
gezamenlijke kurkeninzameling van Erwin en Lucette Callebaut hier plaatselijk
iets mee te maken heeft?, zoals Johan Van Biesen schreef in ‘spots’ laat ik in
het midden. Erwin zal trouwens bij de komende gemeenteraadsverkiezingen als
geliefd en gewaardeerd vakbondsleider in de voetsporen van Eddie Monsieur en
Patrick Jacobs, onze lijst komen versterken. Waarvoor dank.
En zo kom ik
bij de voor onze stad en onze partij belangrijke gemeenteraadsverkiezingen in
oktober dit jaar.
Nationaal werd
reeds het startschot gegeven met voorstellen rond 3 belangrijke thema’s :
betaalbaar wonen, energiearmoede en pezstbelastingen.
Thema’s
waarrond we in Aalst ook zeer aktief zijn. Energie-armoede bv of de
problematiek van de zovele mensen die hun electriciteits- of gasrekening niet
meer kunnen betalen werd trouwens ook door de Aalsterse werkgroep ‘stop de
armoede’ terecht aangeklaagd. Een interview in De Morgen met 2 Aalsterse
vrouwen in zo’n noodsituatie gaf trouwens de aanzet tot heel wat initiatieven
in het parlement ter verbetering van de huidige regeling waarbij mensen nog
slechts 6 ampère krijgen, stroom krijgen via een budgetmeter of zelfs
afgesloten worden.
Plaatselijk
kan (zacht uitgedrukt) gesteld worden dat nav de nakende verkiezingen in Aalst
één en ander in beweging is. Het wordt wellicht voor het eerst een totaal
onvoorspelbare verkiezingsuitslag. De problemen binnen de VLD zullen hieraan
niet vreemd zijn.
Het initiatief
van de Burgemeester om een nieuwe ‘Blauwe Beweging’ op te richten, maar dan
tegelijkertijd een kartel te vragen met haar eigen partij, is nog nooit eerder
gezien. Dit kan blijkbaar alleen in Aalst.
Wat Annie De
Maght nu gaat doen na de VLD-weigering hiertoe, weet niemand. Versnippering in
het democratische kamp is niet goed. In die zin valt het persoonlijke
initiatief tot oprichting van een nieuwe partij, van Guido Biebaut – ook al
doet hij dit met de beste bedoelingen – evenzeer te betreuren.
Krachtenbundeling ter linker zijde lijkt al even moeilijk. Groen weigert nog
maar eens een kartel met SP.a . Laat ons echter hopen dat we wel in
samenwerking kunnen treden met Spirit en andere linkse krachten. En hier
verlopen de gesprekken wel positief.
Ondertussen
werkt onze voorziter van Groot Aalst in alle stilte hard aan een voor onze
partij zo goed mogelijke open lijst, zoekend naar zovele delicate
evenwichten. Zijn moeilijke en voornaamste opdracht hierbij is om
vernieuwing, verjonging en ervaring met elkaar te verzoenen. Gisteren bleek op
het partijbestuur dat hij daarin moet en zal lukken.
Eensgezindheid, samenwerking en respect voor elkaar, hoe moeilijk soms ook in
eigen partij, zal onze voornaamste troef moeten worden bij de verkiezingen.
Zoals bekend
werden wel reeds een beperkt aantal plaatsen beslist en bekendgemaakt. De
lijst zal voor de provincie getrokken worden door Dirk De Meerleer. Voor de
gemeenteraad worden lijsttrekker en lijstduwer Ann Van de Steen en Gracienne
van Nieuwenborgh. Ikzelf zal – zoals Dirk De Pauw dit zo mooi omschrijft – “de
lijst mee trekken vanop de 2de plaats”. Een niet onbelangrijke en
ook moeilijke beslissing die ik in alle kameraadschap mee ondersteunde om zo
de vernieuwing effectief zichtbaar te maken. En zichtbaarder dan op één kan
toch niet. Deze beslissing geeft mij tegelijk wel de gelegenheid om in de
campagne minder bezig te moeten zijn met de algemene thema’s. Zo kan ik mij,
uiteraard samen met anderen, nu nog meer concentreren op de sociale thema’s,
nu zelfs die zwarte partij zich hierop steeds meer probeert te profileren, ook
bij onze mensen.
Ann Van De
Steen, gemeenteraadslid, ervaren advocate én de dochter van onze vroegere
apotheker op de rechteroever, Octaaf wordt dus onze nieuwe lijsttrekker. Wij
verwachten veel van haar, zij moet ons samen met alle andere mandatarissen,
kandidaten en militanten naar de overwinning leiden. Ann proficiat, je hebt
ons aller steun.
Maar de
vernieuwing en verjonging zal ook nog op andere belangrijke plaatsen zichtbaar
gemaakt worden. Dat is de moeilijke opdracht van onze voorzitter Dirk De Pauw
waarmee hij dagdagelijks bezig is. Ik wil hem hiervoor vanavond nu reeds, we
hebben niet altijd de gelegenheid, publiekelijk danken.
Naast
lijstvorming is ook en vooral het programma van groot belang. Een uitdaging
voor onze nieuwe politiek secretaris Michel Markey en onze fraktievoorzitters
Roger D’Hondt en Daisy Van Geit.
Wij hebben er
in het college en de gemeenteraad alvast voor gezorgd dat de enigsinds
gesaneerde stadsfinancien opnieuw ruimte geven voor belangrijke investeringen
in onze stad: denken we maar even aan de ondergrondse parking Hopmarkt, het
nieuw administratief centrum, de vernieuwing van de stationsomgeving, het
nieuwe buurthuis op de rechteroever, het crematorium, een nieuw
industrieterrein, nieuwe sociale woningen, nieuwe rustoorden, een nieuwe
hoofdbibliotheek de fuifzaal en nog zoveel meer inzake wegen en andere werken.
Terecht fier
mogen we ook zijn over de nog op het einde van het jaar besliste
belastingsverschuiving. De forfaitaire huisvuilbelasting werd vervangen door
een heffing op waterverbruik volgens het principe de vervuiler betaalt. Dit is
een verschuiving die alleen maar socialistisch kan genoemd worden.
En moet het
nog gezegd dat we even fier waren toen onze minister Van Brempt vorig jaar de
basismobilitiet kwam opstarten in Aalst.
Kameraden
hopelijk kleurt Aalst op 8 oktober rood.
Laat er ons
vanaf nu samen voor gaan!
Beste vrienden
ik had het reeds gezegd dat het bestuur vanavond ook een aantal kameraden eens
extra in de bloemetjes wil zetten.
-
Zoals jullie reeds gehoord
hebben heeft Gracienne Van Nieuwenborgh ontslag genomen in het Vlaams
parlement. Hiermee komt ze tegemoet aan de afspraak om plaats vrij te maken,
oorspronkelijk bedoeld voor Dylan Casaer. Dylan kon echter ondertussen reeds
een zitje veroveren in het Federaal Parlement. Maar de afspraak bleef
gestand en Gracienne hield haar woord, ook al komt nu een Spiritist in de
plaats. Namens het bestuur dank ik haar voor de inzet gedurende een kleine 7
jaar. Zij kan nu, meteen op het goede moment, opnieuw meer tijd vrijmaken
voor de plaatselijke politiek en de komende verkiezingen.
-
Ook bloemen voor ons
jongste lid, Lien Rooman, dochter van Ann. Ik wist het zelf niet, maar zelfs
zeer jong kan men, indien men het nadrukkelijk wenst, partijlid worden. Lien
is 14 jaar.
-
En onze oudste leden. We
hebben 4 leden die maar liest tussen de 70 en de 76 jaar lid zijn. Wat een
verdienste, wat een trouwe kameraden.
Het betreffen:
-
Victor steenhoudt (92 jaar)
-
Jan Wauters en Martha Strick (respectievelijk 93 en 87 jaar)
-
Sylvieken Petit (88 jaar) (ook 20 jaar gemeenteraadslid geweest)
-
Minstens even belangrijk
is de verdienste van ons aller Paul Van De
Meerssche,
ononderbroken bestuurslid van de partij sinds 1959, liefst meer dan 45 jaar.
Proficiat en bedankt Paul, met een knipoog naar Camilla, die reeds geruime
tijd wegens ziekte niet meer in ons midden kan zijn.
-
En dan onze gouden
jubelarissen die zelfs vandaag hun 50ste
huwelijksverjaardag vierden in het volkshuis. Joseph en Clementine
proficiat. Zij
leerden mekaar kennen op de tram in Vilvoorde (toen reeds een link naar het
toen nog niet gratis openbaar vervoer). Zij kregen 4 kinderen en 8
kleinkinderen.
-
Last butnot
least. Willy en Marcia.
Willy Sonck,
bezielend coordinator van onze stuurgroep die instaat voor de organisatie van
onze partijaktiviteiten.
Marcia De
Neve, ons duiveltje doet al, onze secretaris die in de praktijk de echte spil
is van de partijwerking in onze onderafdeling.
Onmisbaar en
wellicht ook onvervangbaar.
Dan kom ik nu
bij de voorstelling van onze gastspreker van vanavond.
De overbekende
SP.a burgemeester van Gent en de ontdekker en coach van Freya.
Frank Beke is
echter ook de voorzitter die samen met onze eigen ondervoorzitter Sam de
partij in onze provincie bestuurt.
Hij staat
inderdaad bekend als één van de populairste en competentste burgemeesters van
het land.
Hij tekende in
Gent voor het eerste paarse experiment.
Hij kon in
zijn stad, in tegenstelling met alleandere steden, het Blok beter afremmen.
Hij gaf een
nieuwe dynamiek aan Gent. De grauwe industriestad werd een hippe bruisende
stad.
Hij is de
burgemeester die straat per straat, wijk per wijk, van huis tot huis met de
mensen gaat praten (én niet alleen in verkiezingsperiodes) iedere week, met of
zonder fiets.
En zo heb ik
samen met Lucette eens de gelegenheid gehad (wij speelden toen voor
medewerker) om met hem zo’n wijkbezoek mee te maken. Het was een prachtige
ervaring.
Frank Beke is
een voorbeeld voor ons allen.
Hij werkt in
stilte zonder profileringsdrang en geeft anderen kansen.
Hij staat voor
eenvoud, bescheidenheid, integriteit, correctheid, dossierkennis en
vriendelijk. Kortom, hij is bijna mijn evenbeeld (grapje).
Spijtig voor
Gent en de SP.a dat Frank de politiek verlaat.
Over de
motivering hiertoe zal Tom Van De Putte , journalist bij het Laatse Nieuws het
met hem nu zeker hebben.
Patrick De
Smedt,
Voorzitter.
SKVV TROMMELKORPS
ONTVANGST
ONTHAALCENTRUM KEIZERSHALLEN T.G.V. 30-JARIG BESTAAN
30 NOVEMBER 1991
De
oprichting van het Aalsters socialistisch jeugd
trommel- en klaroenkorps onder impuls van toenmalig schepen
en volksvertegenwoordiger Bert Van Hoorick, is
ontegensprekelijk verbonden met en gegroeid uit de socialistische jeugdbeweging
van de Rode Valken, een beweging die na de Eerste Wereldoorlog in Oostenrijk
ontstond en vlug uitbreiding nam, eerst naar Duitsland en Tsjecho-Slowakije,
later naar Nederland, België en andere landen.
Het
embryo werd gelegd n.a.v. een verhaal over een groep rode padvinders in hun
tijdschrift voor arbeiders en boerenkinderen, waarbij de vlucht van 2 valken
beschreven werd.
Voortaan
noemde de groep zich Rode Valken verwijzend naar de vrijheid van de valk en het
rood van de socialisten uit de arbeiderswijken waartoe ook zij behoorden.
Als
ik mijzelf als voorbeeld neem dan kan ik met volle overtuiging zeggen dat ik
dankzij dezelfde jeugdbeweging, waarin ik in familieverband bijna spontaan ben
opgegroeid, vertrouwd ben geraakt met de socialistische beweging.
Op
die manier heb ik, naast een maatschappelijk bewustzijn, ook langzaam maar
zeker een politiek bewustzijn kunnen ontwikkelen om uiteindelijk de stap naar
de actieve politiek te zetten, eerst bij de jongsocialisten en het
partijbestuur, daarna in de gemeenteraad en nu in het schepencollege.
Ik
denk dan ook dat ik de Rode Valken-vorming, de RRode Valken-wet en ons ideaal
voor de rest van mijn dagen zal meedragen en blijven toepassen, ook in de
politiek.
En
wees ervan overtuigd, dankzij deze meegekregen rode basis maak ik al eens het
verschil met andere politiekers, zelfs in eigen
midden.
Ik
ben hierover fier en dank hiervoor mijn vroegere "leiders" en
"leidsters".
Ik
denk dat het goed is hier nog even onze Rode Valken-wet
in herinnering te brengen :
Wij
Rode Valken voelen ons deel van de strijdende arbeidersklasse
Wij
Rode Valken willen goede vrienden van elkander zijn
Wij
Rode Valken willen anderen helpen waar wij kunnen
Wij
Rode Valken hebben eerbied voor iedere eerlijke overtuiging, ook wanneer zij de
onze niet is
Wij
Rode Valken streven naar waarheid, het gegeven woord is heilig, wij willen
nauwgezet en trouw onze plichten vervullen
Wij
Rode Valken streven naar soberheid en eenvoud (wij gebruiken geen alcohol of
tabak)
Wij
Rode Valken komen moedig voor onze mening uit, wij praten niet achter andermans
rug
Wij
Rode Valken zijn vrienden en beschermers van de natuur
Wij
Rode Valken willen goede pioniers worden
Wij
Rode Valken zijn moedig en onbevreesd
Beste
vrienden,
Ik
heb deze gedragscode nooit als dwingend of dirigistisch, van bovenaf opgelegd,
ervaren. Nergens ben ik echter sedertdien een zo
duidelijke omschrijving van de in onze middens zoveel gebruikte term
"kameraadschap" tegengekomen.
Ik
ben er trouwens van overtuigd dat diegenen die zich in onze beweging meer en
meer beginnen af te zetten tegen het gebruik van onze aanspreektitel
"kameraad" nooit de Rode Valken-wet gekend
hebben. Net zoals ik mij verzet tegen de mogelijke omvorming van ons
partijsymbool, waarbij de strijdende vuist in de toekomst zou weggelaten
worden, blijf ik mij ook verzetten tegen het verdwijnen van de term
"kameraad". Geen enkel ander woord kan immers de volledige inhoud
weergeven van wat voor ons socialisten "kameraadschap" betekent.
Het
is niet zonder enige weemoed dat ik terugdenk aan die prachtige tijd van de
Pinksterkampen en de grote internationale kampen in onder meer Nederland, Duitsland
en Denemarken. Hoe wij onbezorgd met rugzak zingend door veld en bos
marcheerden, de kleinsten 3 à 4 jaar oud werden zelfs op de rugzak meegedragen,
weet je het nog Prosper en Marc ?
We
kenden ze toen nog allemaal van buiten, .... onze strijdliederen .... nooit zal ik de warme gloed van het avontuurlijke
kampvuur vergeten, noch de oprechte kameraadschap tussen al die jonge mensen,
tot uiting gebracht in het zingen van het vriendschapslied.
Het
is voor mij, meer dan een mooie herinnering, een bijna zintuiglijke ervaring
met een intens warm en goed gevoel van binnenuit. Datzelfde geldt, denk ik,
voor velen hier aanwezig.
Intussen
hebben de jeugdbewegingen zich moeten aanpassen aan de zich wijzigende
tijdsomstandigheden. Volksdans, koorzang en kamperen spreken
de hedendaagse jeugd niet meer aan. Het accent werd verlegd naar
gespecialiseerde jeugdatelier-activiteiten. Nog later
kwamen de dancings en lunaparken in de plaats.
In
de 60-er flower-power jaren werden meerdere
socialistische cultuurorganisaties opgericht of heropgericht.
Het
was Bert Van Hoorick die er ons toe aanzette om
vanuit de jeugdbeweging een trommel- en klaroenkorps op te richten. De fanfare
alleen leek hem niet meer voldoende om de vele, soms massale socialistische
optochten te begeleiden en kleur bij te zetten. Het was een idee dat
onmiddellijk aansprak vooral bij onze jonge mensen die al geruime tijd naar
andere activiteiten zochten. De uitbouw van het korps was een nieuwe uitdaging.
Een haalbaar streefdoel. Zo gebeurde het dat op een mooie dag in het jaar 1962
het socialistisch jeugd trommel- en klaroenkorps werd opgericht in het
volkshuis op de Molendries.
In
het eerste bestuur zetelde Prosper Van der Schueren als voorzitter en de betreurde Armencia
Maro als secretaris, andere leden waren Hilda De Smedt, Jacky Cottijn, Jean Paul Ringoir, Leentje Wauters, Laurent Maesschalck en Maria Van Goethem. Dankzij de goede zorgen van onze vriend Alfons Van Den Steen, trommelleraar van het trommelkorps
van Oudegem en klaroenleraar Adolf
De Wolf, werd gestart op de koer van het volkshuis op
de Varkensmarkt. Met veel inzet en na maandenlange repetities werd het eerste
optreden in het volkshuis "bij Leona en Berreken" een groot succes. Het was een mooi gezicht
en vooral een mooi (en luid) geluid : onze meisjes en
jongens - allen in een eenvormig uniform met blauw hemd en muts, maar ook met
rode das en dasring - trommelden en bliezen dat het een ware lust was.
Francois
Van Goethem was toen de geknipte man om de gross-caisse te slaan, Leentje Wauters was onze eerste tambour
majeur.
Als
trommelleraars hebben ook Maria en Laurent Maesschalck grote verdienste. Zij slaagden er zelfs in het
virus over te brengen naar de, spijtig genoeg, ondertussen opgeheven
trommelkorpsen in Moorsel, Erembodegem,
Lede en Bambrugge.
En dan werd Jean-Paul Ringoir
leidinggevend. Hij, de huidige voorzitter, is de enige die tot op vandaag de
volle dertig jaar ononderbroken actief lid is gebleven van ons trommelkorps.
Samen met Monique, zijn echtgenote, is zijn inzet groots geweest.
Zij
behoren beiden tot op vandaag tot de harde werkers in onze beweging - ik had
bijna gezegd "stille werkers" maar bij nader inzien is dit niet echt
van toepassing op hen.
Jean-Paul bedankt en proficiat.
Ik hoop dat je
vooral daar waar het gaat over de belangenverdediging van de nevenorganisaties,
nog lang je bekende kritische rol zult blijven vervullen.
Mijn
dank en felicitaties ook aan de vroegere stichters en allen die op een of
andere wijze hebben meegeholpen aan de bloei en instandhouding van het trommelkorps,
zelfs in moeilijke omstandigheden zoals na de brand in het volkshuis. Heel
speciaal moet onze dank vandaag ook gaan naar de huidige bestuursploeg waarin
naast Jean-Paul en Monique ook Jean-Marie,
Jurgen en Chris instaan voor de dagelijkse leiding en
trommellessen, verder bijgestaan door Dora, Carine, Patrick, Pascal, Sandra
en Lieven.
Ook
ere-voorzitter Paul Van De Meerssche
verdient onze waardering voor zijn jarenlange inzet.
Beste
vrienden,
Jeugdbewegingen,
van welke strekking ook, hebben het vandaag de dag moeilijk. Veel is immers
veranderd. De uitwassen van de hedendaagse maatschappij hebben een groot deel
van de jeugd in hun greep : de overconsumptie, de VTM-cultuur, sex, drugs, geweld
en rassenhaat. Zo bekeken zou men geneigd zijn te zeggen dat de jongeren de
jeugdbeweging niet meer nodig hebben en haar eerder beschouwen als een
keurslijf. Niets is echter minder waar ! Wij moeten
ons hierover bezinnen. Wij moeten onze jeugd opnieuw het rechtvaardigheids-, solidariteits- en vriendschapsprincipe bijbrengen. Wij
moeten hen opnieuw een "ideaal" voor ogen houden. Samen met anderen
verkondig ik deze stelling reeds lang in
partijmiddens.
Hopelijk
zullen nu na de verkiezingsuitslag de ogen van de partijtop eindelijk open gaan
zodat er opnieuw meer aandacht en steun zal komen voor onze jeugdorganisaties,
die hoe dan ook de basis en voedingsbodem zijn en blijven van onze beweging.
Kameraden
van het trommelkorps, net zoals jullie vroeger strijdvaardig werden ingezet bij
verkiezingsoptochten (nu was dit blijkbaar niet nodig), zullen wij in de
toekomst nog veel op jullie beroep moeten doen, zeker nu onze actie zich ook
zal moeten gaan richten tegen de opkomende fascistische strekkingen.
Ik
wil hier dan ook een oproep doen tot alle verantwoordelijken binnen onze
beweging om samen met de huidige jeugdverantwoordelijken naast ons trommelkorps
ook opnieuw een meer actievere Rode Valken-beweging
kansen te geven in Aalst en in ons volkshuis.
Kameraden,
Bert Van Hoorick besloot in 1984 zijn feestrede naar
aanleiding van het 60-jarig bestaan van SKVV met het citeren van het refrein
van de "Rode Valken-mars". Ik wil hier
precies hetzelfde doen, omdat zij de essentie blijft van ons gedachtengevoel. "Ja, wij zijn de Rode Valken, wij
zijn de arbeidsjeugd, vlaggen en zangen, beiden vertolken onze strijd en
vreugd. Wij blijven trouw tezamen, ieder kent zijn
plicht. Eens dragen wij de vlaggen hoog in 's vrijheids gouden licht".
Nogmaals
dank aan alle trommelaars van vroeger en nu, proficiat en lang leve het S.J.
Trommelkorps Aalst.
PATRICK
DE SMEDT
Schepen
van Jeugd, Sport
en
Vrije Tijd
Terug naar boven…
Goede
avond, welkom vrienden, kameraden
Namens
het partijbestuur onze beste wensen voor 2004.
Laat
ons als socialisten hopen dat 2004 opnieuw een beetje beter, vredevoller,
verdraagzamer, socialer en rechtvaardiger wordt.
Hier,
maar ook elders in de wereld.
Hiertoe
is voor ons socialisten het sleutelwoord nog steeds SOLIDARITEIT in een
blijvend streven naar een progressieve socialistische samenleving.
Een
socialisme is zoals Stevaert het omschrijft “zoveel
mogelijk mensen, het zo lang mogelijk, zo goed mogelijk laten hebben” waarbij
“zoveel mogelijk” staat voor het internationale, “zo goed mogelijk” staat voor
het sociale, en “zo lang mogelijk” staat voor het ecologische.
Bij
een terugblik op het vorige jaar past het naar jaarlijkse gewoonte vooraf even
stil te staan bij de partijleden die vorig jaar overleden zijn.
Laat
ons tegelijkertijd ook verwijzen naar de slachtoffers van die zinloze oorlog in
Irak en alle andere slachtoffers van oorlog, geweld en honger in de wereld.
Laat
ons hopen dat die dolgedraaide Amerikaanse president met zoveel doden op zijn
geweten dit jaar niet herkozen wordt, want nu wil hij ook nog eens ontelbare
miljarden uitgeven om nu ook op Mars wellicht naar ook daar onvindbare
massavernietigingswapens te gaan zoeken.
Dit
terwijl zijn land – het meest ontwikkelde in de wereld – nog steeds het
slechtste sociale zekerheidsstelsel heeft van de rijke landen.
“Mijnheer
de president, slaap zacht” zong Boudewijn De Groot
“Mijnheer de president, schrik maar niet te erg wanneer u in uw dromen al die
schuldeloze slachtoffers ziet staan die daarginds bij het gevecht zijn
omgekomen, droom maar niet teveel van al die dode mensen, droom maar fijn van
overwinning en van macht, mijnheer de president, slaap zacht”.
Beste
vrienden, jaarlijks komen wij gezellig samen rond Nieuwjaar, en het is dan ook telkenmale een beetje feest.
Dit
jaar hebben wij hiertoe meerdere
redenen :
-
de parlementaire
verkiezingsoverwinning
-
de verderzetting van onze regeringsoverwinning
-
en de alsmaar betere
opiniepeilingen voor de komende verkiezingen op 13 juni, nu voor het Vlaams parlement en Europa
Op 18 mei 2003 werden de socialisten de grootste
fractie in België en werd Steve Stevaert
met een monsterscore de populairste politicus.
En
zelfs in Antwerpen, Mevrouw Detiège, waar na de
turbulente gebeurtenissen het Blok alles voorhanden had om maximaal te scoren,
won de Sp.a ook 10 %.
Het
kartel Sp.a – Spirit onder
leiding van Steve Stevaert
en Bert Anciaux, sloeg aan en werd een groot succes.
Onze
partij werd beloond omdat we woord gehouden hadden en het toch wel ambitieuze
partijprogramma quasi volledig gerealiseerd werd.
Dit
dankzij de inzet van onze ministers met vooral de sterkte van Frank Vandenbroucke met o.a. (maximumfactuur) en Johan Vandelanotte met o.a.
(zilverfonds). Sp.a – Spirit
steeg van ongeveer 15 % naar meer dan 24 %.
Steve Stevaert deed wat Wouter Bos met de Nederlandse PVDA een
jaar vroeger reeds had voorgedaan. Bijna ongelooflijk.
Spijtig
dat ter linkerzijde met Agalev
geen samenwerking mogelijk was en dat zij spijtig genoeg alleen de kiesdrempel
niet haalden, terwijl aan de andere zijde het zwarte Blok nog verder
vooruitging.
We
moeten dus nog beter blijven uitleggen waarvoor deze partij van haat en
onverdraagzaamheid in werkelijkheid staat.
De
verkiezingsoverwinning kwam er natuurlijk ook dankzij onze nieuwe voorzitter Steve Stevaert die vooral scoorde
met zijn gratis beleid : gratis rijden met de bus, gratis TV kijken, en een
deel gratis elektriciteit zijn nu reeds welgesmaakte realisaties.
Nu
hij ook een gratis krant voorstelt en minister Vandelanotte
het gratis woon-werkverkeer lanceert, wordt het Sp.a gratis beleid nog meer op de korrel genomen,
uiteraard door rechts, maar ook door de kleine linkse partijen.
Toch
is dit wel een juiste keuze want het is een socialistische keuze waarbij
overheidsmiddelen eigenlijk herverdeeld worden zodat wie minder heeft, meer
krijgt en wie veel heeft op deze wijze verplicht solidair is met de zwakkeren.
Tegelijkertijd
had Patrick Janssens eerder
onze partij opengesteld en sterk vernieuwd. Onze fracties in Kamer en Senaat
zijn nu de meest vrouwvriendelijke en met Anissa Temsamani hadden we (weliswaar maar even) het eerste
allochtone regeringslid, met of zonder hoofddoek, maakt voor ons niet uit.
Beste
vrienden, het socialisme is niet langer oubollig en verstard, maar opnieuw
gezellig en dat zien we ook aan ons groeiend aantal partijleden. In onze
onderafdeling Aalst-Centrum konden we in 2003 45 nieuwe leden
verwelkomen. In Vlaanderen tellen we nu 67 207 leden.
Het
vernieuwde socialisme gaf ons ook perspectief voor meer samenwerking met andere
progressieve partijen en bewegingen, met de middenveldorganisaties, met de
leefmilieu- en welzijnsorganisaties.
In
Aalst kwam zelfs een Agalev gemeenteraadslid, nu
Groen!, tot de vaststelling dat ze haar inzet in functie van concrete (vooral
sociale) realisaties betere kansen kon geven binnen de Sp.a.
Beste
vrienden, zoals u reeds via de pers en Spots kon
vernemen, maakte zij eind vorig jaar de voor haar toch moeilijke maar juiste
keuze.
Het
Sp.a bestuur aanvaardde de
overstap unaniem.
In
een interview verklaarde zij “ik weet dat niet iedereen me onder luid applaus
binnenhaalt. Dat hoeft ook niet. Ik vraag gewoon de kans om te doen wat ik doe en
dat men dan oordeelt.
Beste
vrienden, ik vind dat een luid en warm applaus wel hoeft.
Lucette Callebaut, we verwelkomen u zeer graag, én met applaus.
Kameraden,
sommigen onder u weten dat Lucette’s jongste zoon Sam Van de Putte nog twijfelde tussen verder
werken binnen Groen! of zijn moeder volgen naar de Sp.a.
Hij vroeg bedenktijd. Ook hierop werd door de media gefocust omdat Sam welgekend en bekend is van TV via zijn rol in de Holebifilm en vooral ook via zijn knappe prestatie als
“jeune premier” in het VRT-verkiezingsprogramma van Bracke en Crabbé.
Welnu,
wij hebben vanavond de primeur.
Sam
heeft beslist.
Sam
wil je even je keuze bekendmaken ?
De
Sp.a gemeenteraadsfractie is
nu vergroot tot 10 mandatarissen.
Dit
zal in de komende periode goed van pas komen.
Het
stadsbestuur staat immers – net zoals zoveel andere steden – voor één van de
moeilijkste uitdagingen sinds jaren : de stadsfinanciën in evenwicht houden na
alles wat ons van hogerhand werd opgelegd : de politiehervorming
en de liberalisering van de energiesector, om er maar 2 te noemen.
We
hebben in Aalst vandaag nog steeds geen begroting voor dit jaar. Volgende week
starten de besparingsbesprekingen want we willen nog heel wat realiseren zonder
dat hiertoe de belastingen dienen verhoogd te worden. Van het resultaat van
deze besprekingen zal ook afhangen of we onze belangrijkste “dromen” inzake investeringen voor de komende jaren zullen kunnen
verwezenlijken.
Zo
droomt Gracienne Van Nieuwenborgh
van een nieuwe bibliotheek, Dirk De Meerleer van een ondergrondse parking op de
Hopmarkt, Patrick Jacobs droomt van een nieuw
administratief centrum. Eddie Monsieur wil een nieuw
industrieterrein op de Siesegemkouter, Roger D’Hondt droomt nog steeds
van zijn crematorium.
Ann
Van De Steen ziet graag het waterzuiveringsprogramma
afgewerkt, Dylan Casaer wil
vernieuwde gewestwegen waaronder de N41, Johan Van Biesen wil een fuifzaal voor jongeren, Lucette
Callebaut wil een nieuw buurthuis op rechteroever, Daisy Van Geit droomt van 2 nieuwe rustoorden.
Tommy
De Kimpe wil vele bijkomende sociale woningen en Anja Wellekens vraagt sociale
dienstencentra voor het OCMW.
Ikzelf
droom van nog zoveel meer, maar vooral van een voldoende groot
investeringsprogramma om dit alles mogelijk te maken en hier en daar ook nog
een straat te kunnen vernieuwen.
En
naast deze “stenen voor mensen” zullen wij natuurlijk vooral ook een actief
sociaal welzijnsbeleid blijven voeren. Het groot
aantal werklozen, armen en daklozen blijven ons met de neus of de feiten
drukken. Dat hebt u daarstraks reeds kunnen horen
in het armoedemanifest. Het OCMW en het
Sociaal Huis hebben nog veel werk en vooral veel middelen nodig.
Beste
vrienden, vooraleer ik onze gaste voor vanavond inleidt, toch nog even dit : op 1 januari kreeg onze grote socialistisch voorman
Bert Van Hoorick zijn straat. De vroegere
Schoolstraat heet nu de
Bert Van Hoorickstraat verwijzend naar
één van de grootste politici die Aalst heeft gekend. Zo zal iedereen blijvend
herinnerd worden aan het belang van zijn inzet voor de socialistische idee en
voor de culturele ontvoogding van Aalst.
Bert,
we waren het u verschuldigd.
En
zo kom ik bij onze gast van vanavond, een even grote persoonlijkheid voor het
socialisme en haar stad Antwerpen.
Leona Detiège is een oorlogskind, geboren op 26 november ’42.
Ze
groeit op als een mondige tiener die weet wat ze wil, een vrouw die zich
profileert.
Haar
politieke carrière is er een om u tegen te
zeggen :
-
in 1974 wordt ze
lid van de provincieraad
-
in 1977 schepen
en volksvertegenwoordiger
-
in 1988 vraagt Karel Van Miert haar om staatssecretaris voor pensioenen te
worden
-
in 1991 wordt ze
minister van tewerkstelling en sociale aangelegenheden
-
in 1994 trekt ze
terug naar Antwerpen voor de gemeenteraadsverkiezingen. Een strategische
operatie die Tobback naar Leuven, Van Delanotte naar
Oostende en De Batselier naar Dendermonde
stuurde.
Leona
had niet meteen oog op de sjerp. Bob Cools was immers
de lijsttrekker, hij stootte echter op een veto en zo werd Leona
Detiège de nieuwe burgemeester van Antwerpen.
Vrouwelijke burgemeester. Een belangrijke nuance.
Ze
ziet af van haar zitje in de senaat om zich volledig op haar stad te
concentreren.
Antwerpen
heeft een burgermoeder, een “boma
met een sacoche” noemen sommigen haar.
Niet
haar wijze van besturen, maar haar eenvoudige smaak om zich te kleden leveren
haar deze boutade op.
Niet
gesteld op veel uiterlijkheden, geeft ze zichzelf volledig.
Lex
Molenaar noemt haar in de Gazet van Antwerpen na haar ontslag op 9 juli 2003
een authentieke Antwerpse burgemeester.
Een
compliment zonder weerga. “Altijd, schrijft Molenaar, stond ze tussen haar “onderdanen”.
Als
er een ramp gebeurde kon je bij nacht en ontij op haar rekenen. Van de Switelcatastrofe in haar allereerste minuten als
burgemeester via de wateroverlast naar de rellen in Borgerhout : Leona stopte zich nooit weg.”
Verleden
tijd, u hoort het goed. Op 9 juli 2003 nam Leona
ontslag als burgemeester van de stad.
Het
was de uitloper van onder meer de Visa-affaire, het
was misschien ook een ingewikkelde politieke machtsgreep.
In
haar boek Kroniek van een Aangekondigd Ontslag schrijft Leona
de laatste maanden als burgemeester van zich af. De gebeurtenissen, de
intriges.
Intussen
heeft ze haar werk als gemeenteraadslid voor de Sp.a opgenomen. Met inzet en enthousiasme. Want eens
rood, altijd rood.
Dochter
Maya Detiège besliste in de voetsporen van Leona te stappen en engageert zich actief in de politiek.
Want het bloed kruipt waar het niet gaan kan. En in haar moeder weet ze zich
van een groot voorbeeld verzekerd.
Hilde
De Brandt vonden we bereid het gesprek te voeren met ons Leona.
Maar
eerst brengen de Rode Valken haar hulde ook wetende dat haar moeder Tinne één
van de oprichters van de Rode Valken was in Antwerpen.
PATRICK
DE SMEDT
Voorzitter
SP.a
Aalst-Centrum
16
januari 2004
Terug naar boven…
Welkom.
Beste
wensen.
We
hebben ondertussen een oorlog achter ons liggen.
Het
failliet van Lernout en Houspie
en Sabena is een feit.
De
Euro werd succesvol ingevoerd, maar ook de anti-globaliseringsbeweging
kende succes.
Laat
ons hopen dat 2002 een beter, vredevoller, socialer en rechtvaardiger jaar
wordt hier en elders.
Hiertoe
is voor ons socialisten het sleutelwoord nog steeds :
“Solidariteit”.
Bij
een terugblik op het vorige jaar past het even stil te staan bij de partijleden
die overleden zijn.
Bij
de effectieve leden van Aalst-Centrum waren dit :
-
Arijs
Georges
-
Coppens
Antoinette
-
De Smedt
Adolf
-
Delkord
Richard
-
Lison
Willy
-
Roeland Madeleine
-
Segers Louis
-
Van de Waeter
Ignace
-
Van der Schueren
Prosper
-
Wauters
Victoire
Ik
wil een minuut stilte vragen voor deze overleden kameraden. Laat ons tegelijkertijd
even stil staan bij de slachtoffers van 11 september in New York.
Maar ook alle andere slachtoffers van oorlog, geweld en honger in de wereld
moeten wij even gedenken.
Het
heeft mij immers gestoord dat heel de wereld voor de 11 september slachtoffers
rouwde, terwijl alle andere slachtoffers elders in de
wereld dag in dag uit vergeten worden.
In
het snel wijzigende politieke landschap met zoveel nieuwe of vernieuwde
partijen heeft ook de SP zich in het afgelopen jaar omgevormd tot Sp.a.
Deze
omvorming verliep echter in grote eensgezindheid, zonder overloperij
en met respect voor onze eigenheid gekoppeld aan de wil tot veranderen. Wij
willen een moderne partij zijn die inspeelt op de veranderingen in de
maatschappij en blijft vechten voor een rechtvaardige samenleving met gelijke
kansen voor iedereen.
Sp.a staat voor een rood-groen
progressief links radicaal gedachtegoed.
Dit
staat in contrast met de CD & V, met de VLD en de andere kleine nieuwe
partijen die geen duidelijke keuze meer durven maken tussen links en rechts.
Onduidelijkheid troef.
Het
centrum vergroot met het oog op de vorming van een zgn. grote volkspartij rond
de VLD.
Rechts
zullen alleen nog het Blok en nu ook NVA staan, links
staan Sp.a en Agalev.
Van
een alliantie tussen rood en groen bij de volgende verkiezingen moet ernstig
werk gemaakt worden.
Evenzeer
moet werk gemaakt worden van onze openheid naar niet-partijgebonden mensen en
verenigingen.
In
de regering doen wij het bijzonder goed. Een paar
voorbeelden
:
-
Steve Stevaert zorgde voor
gratis busvervoer
-
Steve Stevaert zorgde voor
de afschaffing van het kijk- en luistergeld
-
Patrick Janssens zorgde
ervoor dat de algemene belastingshervorming vooral ten goede komt aan mensen
met kleine en middeninkomens.
-
Frank Van den Broucke voerde de maximum factuur
in de gezondheidszorg in
-
Frank Van den Broucke promootte de goedkopere zgn. generische
geneesmiddelen
-
Johan Van Delanotte voerde
het leefloon in gekoppeld aan opleidings- en integratieprojecten
voor de vandaag nog 80 000 mensen die leven van een minimuminkomen
-
Johan Van Delanotte stelde
het pensioen veilig door de oprichting van het zogenaamde zilverfonds
-
Het Copernicusplan tot hervorming van de ambtenarij van Luc Van den Bossche staat garant voor een betere
dienstverlening vanwege de overheid
-
Minister Landuyt sla ik even over.
Een
overzichtsbrochure ligt op de tafels.
Ook
plaatselijk werd het afgelopen jaar niet stilgezeten. Belangrijkste opdracht
was een goede beleidsverklaring voor de nieuwe bestuursperiode te maken, en die
is er.
We
zijn er in geslaagd om ons goed uitgewerkt verkiezingsprogramma bijna volledig
te laten opnemen in deze beleidsverklaring.
Mooiste
bewijs hiervan waren de verklaringen van de oppositiepartijen in de
gemeenteraad : zij stelden (een beetje smalend naar de VLD toe) dat de
beleidsverklaring rood gekleurd is.
De
volledige tekst ligt op de tafels.
Hoewel de beleidsverklaring vrij realistisch
werd opgesteld d.w.z. rekening houdend met de financiële mogelijkheden toch zal
het een moeilijke opdracht worden om alle voorgestelde initiatieven ook
effectief tot uitvoering te brengen.
Hoe
dan ook zal er aanzienlijk bespaard moeten worden om het investeringsbudget te
kunnen verhogen.
Besparingen
zijn alleen mogelijk in de personeels- en werkingsuitgaven.
Wellicht
zullen we niet alle taken kunnen blijven uitoefenen. Er zullen keuzes gemaakt
moeten worden.
Ik
hoop dat onze achterban ons zal willen begrijpen en steunen bij het nemen van
deze moeilijke beslissingen.
Vorig
jaar na de verkiezingen heb ik hier gezegd dat we een moeilijke bestuursperiode
tegemoet gingen.
Ik
stelde toen ook dat we ons beter moeten gaan profileren en daar wordt ook werk
van gemaakt.
In
het debat rond het al dan niet toelaten van goktenten op ons grondgebied zijn
we resoluut en principieel neen blijven zeggen tegen de coalitiepartner VLD. De
meerderheid stemde dan ook voor het eerst in 13 jaar verschillend.
Onze
vernieuwde fractie levert goed werk. Spijtig genoeg komt deze berichtgeving
niet aan bod in de pers die nog enkel sensatiegerichte artikels
schrijven.
Wij
maken dus werk van onze eigen informatiekanalen “SPOTS” en “Voor Allen”. SPOTS is vlot en leesbaar gemaakt en ook “Voor Allen” krijgt
binnenkort een nieuwe vorm en inhoud.
Kortelings
wordt ook plaatselijk de vernieuwde partijwerking vastgelegd in een
statutenwijziging.
In
dezelfde algemene vergadering zullen we hopelijk ook eindelijk kunnen beslissen
over de opvolging van Herman De Loor als Vlaams
volksvertegenwoordiger door Gracienne Van Nieuwenborgh.
Kameraden
wij hebben straks nog twee
sprekers :
-
Minister Landuyt
-
Maria Leimbergen, woordvoerster van de Aalsterse
zigeuners.
Ik
besluit voorlopig met jullie nog een aangename avond toe te wensen.
PATRICK
DE SMEDT
Voorzitter
SP.a
Aalst-Centrum
11
januari 2002
Terug naar boven…
Het
magische jaar 2000 is ondertussen reeds 3 weken oud.
Bij de jaarovergang zijn de computers, video's
en koffiezetapparaten niet in de war geraakt, de elektriciteit is niet
uitgevallen, de atoomraketten werden niet afgevuurd en er kwam verder water uit
de kraan en geld uit de muur.
Ook
op 1 januari kraaide de haan op zijn normale uur zoals op elke andere dag. En
ook de boer ploegde verder.
We
ontwaken ondertussen uit de millenniumroes en komen stilaan maar zeker tot de
werkelijkheid van elke dag. Die "elke dag" werd voor de SP de laatste
jaren steeds grijzer.
Onze
partij heeft immers een bijzonder moeilijke periode achter de rug : de Agusta-Dutroux affaires
en de kippencrisis hebben de kiezers zeker niet gunstig gestemd en leidden tot
een grote verkiezingsnederlaag voor de klassieke partijen met als gevolg het verlies
van meerdere SP-zetels in Vlaamse Raad, Kamer en
Senaat inclusief onze Aalsterse
volksvertegenwoordiger Gracienne Van Nieuwenborgh.
Feit
is dat de socialisten in de vorige regering, tijdens een lange periode van
grote (of misschien te grote) schuldafbouw, de sociale zekerheid overeind
hielden. Dit heeft niet opgewogen tegen de eerder geciteerde omstandigheden. De
nieuwe breuklijn "solidariteit versus individualisme" speelde spijtig
genoeg weinig of geen rol, of werd niet goed begrepen?
Kameraden
wij zijn een klein partijtje geworden met nog 15 % van de stemmen. Wij moeten
dus goed gaan beseffen waar we vandaag staan, ook al maken we zowel nationaal
als plaatselijk deel uit van de bestuursmeerderheid.
Zowel
intern-organisatorisch als extern-beleidsmatig
moet deze ontnuchterende uitslag dringend tot verandering leiden, als we tegen
de gemeenteraadsverkiezingen op 8 oktober het tij willen
doen keren. We moeten met andere woorden ons enerzijds in een "open
geest" beter gaan organiseren, om onze doelgroep ook beter te kunnen
bereiken. Anderzijds moeten we beleidsmatig terug meer "principieel
socialist" zijn in plaats van behoudsgezind crisismanager.
Een
moeilijke opdracht voor onze partij die in de meerderheid hoe dan ook
compromissen moet maken. We moeten inderdaad loyaal blijven, maar niet
onderdanig of slaafs. De partij moet los van regerings-
of collegestandpunten ook een eigen profiel durven naar buiten brengen zodat de
bevolking ook weet wat we binnenskamers verdedigen. Misschien hebben we dat in
het verleden te weinig gedaan, ook in Aalst.
Ik
ben ervan overtuigd dat we ons de komende maanden als socialisten eerst terug
moeten gaan profileren en dat we met meer kracht opnieuw duidelijk moeten maken
waarvoor we staan.
Het
nieuw sociaal programma waarmee Frank Van Den Broucke van Oxford kwam, de
zogenaamde "actieve welvaartsstaat" biedt een nieuw sociaal houvast
voor de partij. De term wordt nu al te pas en ten
onpas gebruikt en misbruikt (ook door Verhofstadt)
zonder dat diegenen waarvoor het in de eerste plaats bedoeld is en zonder dat
onze potentiële kiezers reeds beseffen waar het eigenlijk over gaat.
De
actieve welvaartsstaat bestaat uit 3
uitdagingen :
1. Streven
naar een samenleving waarin zoveel mogelijk mensen werk hebben, actief kunnen zijn,
en een plaats hebben in de maatschappij.
2. Het
organiseren van een actieve overheid die ervoor zorgt dat alle mensen gelijke
kansen krijgen om te participeren in de samenleving.
3. Een
staat met welvaart voor iedereen, waarbij iedereen, ook zij die niet werken
omdat ze ziek of gehandicapt zijn of tegenslag hebben, een goede sociale
bescherming genieten.
Vanuit
onze onderafdeling Aalst-Centrum gaan wij hierrond info, vorming en actie
organiseren. Kortelings is er alvast hierover een gespreksavond met onze
minister van sociale zaken.
Maar
dit zal niet voldoende zijn. We zullen met onze visie ook daadwerkelijk de
mensen en vooral de zwakkeren in de maatschappij moeten gaan overtuigen.
Het
initiatief van Johan Van Biesen
om via de heropgestarte wijkclub H. Flips een wijkkrant te verspreiden lijkt mij hiertoe een
uitstekend middel. Ik wil hier trouwens een oproep doen om ook de andere
wijkclubs tot meer politieke actie aan te zetten. Het partijbestuur moet zich
ook beraden over het mogelijks opstarten van een aantal nieuwe wijkclubs. In
ons - met heel wat nieuwkomers - uitgebreide partijbestuur zitten voldoende
gemotiveerde mensen om hier initiatief te nemen. Ook de basiswerking van Roger D'Hondt, SP Kontakt, die reeds 5 jaar actief
is verdient navolging. Waar wachten de andere mandatarissen op (mijzelf
incluis) om in dezelfde richting initiatieven te nemen.
Tegelijkertijd
moeten we onze standpunten ook bespreekbaar maken bij de zogenaamde
geëngageerde progressieve niet SP-ers. Dit kan onder leiding van Leni Boom, in onze sinds kort opgestarte Raad voor
Progressief Beleid, waar we veel van verwachten.
Dit
is het uitgesproken orgaan om de organisatorische en inhoudelijke vernieuwing
van de partij waar te maken. Inhoudelijke vernieuwing betekent niet alleen het
zoeken naar nieuwe thema's, ook het herontdekken van vroegere socialistische
thema's, zoals onze recente houding tegen het vernieuwen van de F
16-gevechtsvliegtuigen hoort erbij. Internationale solidariteit, vrede en
ontwapening zijn altijd onze thema's geweest.
Onze
nieuwe nationale voorzitter Patrick Janssens, van wie we tot op heden te weinig hoorden, heeft
in deze problematiek terecht een radicaal standpunt ingenomen. Dat hadden we
sinds Van Miert niet meer gehoord.
Kameraden,
zowel de ledenadministratie als de verkiezingsuitslag bewijzen met zekerheid 1 feit : ons aantal trouwe kiezers en ons aantal trouwe leden
daalt. Zoals Steve Stevaert
het zegt : "Wij verliezen geen kiezers, onze
kiezers sterven uit". Ook het wegvallen van de socialistische pers en het
verbod om aan sociaal dienstbetoon te doen heeft hier zeker mee te maken, want
waren we in het verleden niet een té clienteel
gerichte partij geworden?. De enige les die we hieruit kunnen trekken is een
dringende nieuwe manier van denken en werken. Wij moeten in ieder geval onze
werking op alle niveau's durven open stellen en via
nieuwe werkvormen, in een meer toegankelijke structuur, zoveel mogelijk nieuwe
mensen betrekken rond ons zo mooie gedachtengoed. Tot
op het niveau van het partijbestuur geeft Aalst-Centrum
hier het voorbeeld. Geïnteresseerden en gemotiveerde mensen die zich willen
engageren nemen wij nu zelfs zonder verkiezing op in het partijbestuur. Zo werd
op een tweetal jaren het partijbestuur voor een groot deel vernieuwd en
verjongd. Sommige van deze nieuwkomers zijn ondertussen echte steunpilaren
geworden.
Maar,
en dit wil ik benadrukken, in gans dit gebeuren moeten we zowel op nationaal
als op plaatselijk vlak tegelijkertijd ook respect hebben voor de oudere en
meer ervaren trouwe militanten, verantwoordelijken en mandatarissen.
Juist
deze combinatie tussen het respect voor het verleden en kansen voor de toekomst
kan ons terug brengen op het niveau waar de SP hoort te staan en dat is rond de
25 % van de kiezers.
Dit
is precies de moeilijke opdracht waarvoor Dirk De Pauw, onze partijvoorzitter
van Groot-Aalst, vandaag staat bij de opmaak van de SP-lijst voor de gemeenteraads-verkiezingen.
Ik
ben er alvast bijzonder blij mee dat de algemene ledenvergadering het principe
tot het openstellen van de lijst voor progressieven
een gunstige beslissing heeft gegeven.
Op
deze wijze krijgt de voorzitter, die statutair de enige gemachtigde is om een
lijstvoorstel uit te werken, de kans om een 10 à 15-tal mensen te zoeken die
actief zijn in basiswerkingen of sectoren die nauw aansluiten bij ons gedachtengoed :
de Aalsterse KP, de derde-
en vierde wereldbeweging, de vredesbeweging, de werklozenwerking, de
mutualiteit, de vakbond, de migranten, de homo- en lesbienne groepen, enz .
Deze mensen staan een maatschappij voor die ook de onze is.
Met
hen kan in combinatie met onze eigen militanten en mandatarissen (die
overigens, onder leiding van fractievoorzitter Eddie
Monsieur, elk op hun wijze zeer goed werk leverden) een sterk geprofileerde
lijst gemaakt worden.
Het
maken van een vernieuwende lijst met respect voor de uittredende mandatarissen
en kansen voor jongeren en vrouwen is zeker geen gemakkelijke
evenwichtsoefening.
Het
is mijn overtuiging dat in dit verband jongeren en vrouwen veel mogen eisen,
maar ook niet té veel.
Een
sterke lijst en vooral ook een sterk programma moeten er voor zorgen dat we in
de gegeven omstandigheden, en zonder lijsttrekker Marc
Galle, minstens hetzelfde aantal stemmen zouden
kunnen behalen.
Ik
herinner U even aan de cijfers van '94 we behaalden toen 13 129 SP-stemmen, goed voor 24,27 % en 11 zetels.
Slechts
in dezelfde omstandigheden, slechts met een uitslag die minstens gelijk is aan
onze vorige, kunnen we erin slagen om in dezelfde verhouding terug deel uit te
maken van de bestuursmeerderheid.
En
voor die zekerheid, tot verdere deelname aan het bestuur heeft, ik zou bijna gaan zeggen gewoontegetrouw , Edgard
Hooghuys de basis gelegd. Het is nu aan ons om de
kroon op het werk te zetten.
Kameraden,
wij moeten dus t.o.v. de laatste parlementaire verkiezingen 10 % of ongeveer 5
000 stemmen terugwinnen, ik herhaal 5 000 stemmen terugwinnen.
Dus
alle hens aan dek, iedereen die wil en kan meewerken
moet nu meewerken.
De
partij zal zich bij de voorbereiding van de verkiezingen voor het eerst laten
begeleiden door een professioneel bureau, maar hoe dan ook, we zullen vooral
onze militanten nodig hebben. Het sterke engagement van de militanten is altijd
onze kracht geweest en moet dit in de huidige moeilijke omstandigheden nu nog
meer zijn. Kameraden, uw talrijke aanwezigheid hier vandaag bewijst dat we er
samen moeten kunnen in slagen. Vanaf vandaag, er resten ons nog slechts 9
maand, is het wenselijk dat iedereen, elk op zijn manier en daar waar kan, een
inspanning doet. Als we goed samenwerken kunnen en zullen we
slagen.
Ik
wens ten slotte iedereen hier aanwezig het beste in het nieuwe jaar, zowel op het familiale-, het beroeps- als politieke vlak. Ik wens U
allen vooral ook een strijdbaar 2000 dat moet leiden naar een goede
verkiezingsuitslag, zodat wij de vruchten kunnen plukken van het goede beleid
dat de SP voerde in Stad en OCMW. Ik hou eraan
iedereen die op een of andere wijze heeft meegewerkt tijdens het afgelopen jaar
te danken. Ik mag gerust stellen dat we een goede bestuursploeg hebben en dat
we vooral een goede stuurgroep "programmatie" hebben.
PATRICK
DE SMEDT
Terug naar boven…
Het is altijd moeilijk
om - zoals mij gevraagd werd - zeer kort iets te zeggen over onze partij in het
hedendaags politiek gebeuren.
In de korte tijdspanne
die me werd toegestaan kan ik het dan ook moeilijk tegelijkertijd hebben over
de plaatselijke, de nationale en internationale politiek.
Ik geloof trouwens dat
dit ook vanavond niet de bedoeling kan zijn.
Gezien de actualiteit
wil ik mij beperken tot ons tijdens het vorig weekend
gehouden en reeds veel besproken nationaal congres onder het thema : "EN
NU DOORZETTEN, DE SP HET ENIGE ALTERNATIEF !"
Dit nu reeds historisch genoemd congres stond vooral in het teken
van de DOORBRAAK. Over het principe dat niet partijleden, zoals Jef Ulburghs bij de laatste
Euroverkiezingen, een verkiesbare plaats krijgen bestond er tot vorige week
immers nog geen officiële congresbeslissing. Die is er nu wel
: met een opvallende eensgezindheid werd het principe van de open
kandidatenlijsten aanvaard. In de toekomst kunnen dus in alle federaties, ook
in Aalst, progressieve christenen op verkiesbare plaatsen komen. De SP is nu de
naam OPEN AKTIEPARTIJ waardig !
Op deze wijze poogt de SP in de toekomst de verzamelplaats te worden voor
alle progressieven in Vlaanderen om aldus samen en op
basis van het socialistisch alternatief de huidige CVP-PVV
meerderheid te breken en een definitief punt de zetten achter Martens V en zijn neo-liberaal
beleid van sociale ongelijkheid.
Op basis van het tijdens
het congres goedgekeurde prioriteitenplan (een contract met de kiezer is er
niet gekomen) hebben wij alle troeven in handen om het nu reeds
bekendgemaakte stembusakkoord Martens-De Clerq een afdoende nederlaag te bezorgen.
Karel Van Miert, Willy Claes en Louis Tobback stelden onder veelvuldig applaus
zeer duidelijk : een eventuele regering met de SP zal geen raketten aanvaarden,
zal een komaf maken aan de averechtse herverdeling en
zal volledige prioriteit geven aan de tewerkstelling.
In alle duidelijkheid
werd gesteld dat bij een eventuele CVP-SP regering de
CVP even socialistisch zal moeten zijn al ze nu liberaal is.
Dat de regeringspartijen
vandaag bang zijn voor verkiezingen blijkt uit de voorstellen om de
verkiezingsdatum uit te stellen tot 8 december. Dat CVP en PVV nu reeds rekening houden met een groot zetelverlies blijkt ook
uit het feit dat nu reeds aan de VU beloftes gedaan worden om de huidige ploeg,
indien nodig, te komen versterken.
Naast de vaststelling
dat de regering tot op heden nog geen enkele verbintenis t.o.v. de inleverende
bevolking heeft nagekomen : de werkloosheid stijgt, de
belastingen stijgen, de sociale lasten stijgen, de prijzen stijgen en de
rijksschuld blijft stijgen, heeft het congres ook de neo-liberale
maatschappij hervormingen op de korrel genomen.
Niet onbelangrijk lijkt
mij ook de wens van het congres om enerzijds met de PS,
onze Waalse zusterpartij, opnieuw constructief te gaan overleggen en anderzijds
de vaststelling dat de socialistische beweging dient te steunen op een
efficiënte gemeenschappelijke actie (vakbond, partij, mutualiteit).
Karel Van Miert, momenteel de populairste politicus
van het land werd met unanimiteit, hoe kon het ook anders, terug voor 2 jaar
tot voorzitter verkozen.
Deze jonge leider
waarover Frans Verleyen nog onlangs schreef :
"Hij doet maar één ding : eerlijk blijven hameren
op die enkele geloofsovertuigingen die hij wenst gevrijwaard te zien. En kijk : het wonder voltrekt zich, de bevolking zet een
kruisje achter de naam van de man die nooit liegt."
Hij is er inderdaad in
geslaagd om onze partij geloofwaardig, open en strijdbaar te maken. Hij heeft
bovendien de moed gehad om de juiste mensen op de juiste plaats te zetten.
Het
samenhorigheidsgevoel, het enthousiasme en de eensgezindheid dat het nationaal congres vorig weekend uitstraalde moet ons hoopvol
stemmen.
Hoewel wij anderzijds
moeten vaststellen dat wij hier in onze Aalsterse
afdeling niet dezelfde partijgeest kunnen waarnemen, integendeel.
De tegenstellingen en
verdeeldheid binnen onze eigen rangen worden steeds scherper.
Er moet, dacht ik, zeer
binnenkort een initiatief genomen worden om deze problemen aan te pakken.
Alleen een opbouwende dialoog kan hier verheldering brengen.
Ik geloof dat wij in
1985, bij de viering van ons 100-jarig bestaan, dit met prioriteit moeten
durven aanpakken.
En dan eensgezind naar
de verkiezingsstrijd en de overwinning.
Patrick De
Smedt
1985
Terug naar
boven…
Antwerpen, 13 januari 2001
Beste,
Wat mij gedurende mijn
eerste jaar als voorzitter enorm heeft getroffen is dat de SP nog altijd hevige
emoties losmaakt. De partij wekt felle gevoelens op hij
de eigen leden en de kiezers. Dat ligt voor de hand. Maar ze doet dat ook hij
mensen die niets met de partij te maken hebben.
De emotie rond de partij
heeft ongetwijfeld te maken met de geschiedenis van het socialisme en met de
offers die velen brachten - dikwijls de ouders en de grootouders van de leden
van vandaag. Zij streden met succes voor hun idealen: het algemeen
stemrecht, de achturendag, het wettelijk pensioen. Ik noem maar een paar van de
verwezenlijkingen, waarvan wij vandaag nog altijd de vruchten plukken.
Maar de SP wekt ook
negatieve gevoelens op. Veel mensen zijn ontgoocheld. Ontgoocheld over de
verkiezingsuitslagen, over een of ander onverdedigbaar compromis. Teleurgesteld
over het carrièrisme van sommigen. Er waren de affaires... De emotie rond de SP
heeft dus ook te maken met de stille vrees dat de partij de aftakeling niet zal
kunnen keren en uiteindelijk ten onder zal gaan. Maar er is gelukkig nog een
ander, veel sterker gevoelen. Er is de vaste hoop hij velen dat de partij een
toekomst heeft en zich kan herstellen van wat haar het voorbije decennium is
overkomen.
Bovenal hebben die emoties
te maken met de hasiswaarde van het socialisme, met
onze reden van bestaan, Liet is mijn diepe overtuiging dat het socialisme
steunt op oprechte verontwaardiging. Verontwaardiging over de grote, al te
grote, vormen van sociale ongelijkheid. Toen ik voorzitter werd. schreef ik in mijn intentieverklaring: Het socialisme waar
ik in geloof staat voor het streven naar een samenleving waarin iedereen
dezelfde kansen krijgt om zichzelf waar te maken. Sindsdien hebben velen mij
over deze omschrijving van het socialisme aangesproken. Mensen van binnen en
buiten de partij.
Het afgelopen jaar heb ik
erg veel partijleden in de afdelingen ontmoet. Ik herinner me nog goed een
ontmoeting met één van hen. Hij vond dat ik het socialisme wel heel eigenzinnig
definieerde. Volgens hem stond het socialisme immers voor de organisatie van
een economie in functie van de behoeften van de mens. liet
ging voor hem over de rol van de overheid en van collectieve organisaties in de
economie.
Deze en nogal wat andere
gelijkgezinden van onze partijbasis. kregen steun uit
onverwachte maar misschien niet onverdachte hoek. Ook een gerespecteerd
commentaarschrijver van een liberale krant bestempelde mij als een soort
verrader van het socialisme, omdat ik niet vertrok van de rol die de overheid
in de samenleving zou moeten spelen.
Nu heb ik het afgelopen
jaar geleerd om niet te snel onder de indruk te zijn van een artikel in de
pers. En ik ben ook al niet van de kook als een liberale krant mij zegt wat de
zuivere socialistische leer zou moeten zijn. Maar als er gedurende een jaar
gelijkaardige commentaren komen van binnen en buiten de partij, begint de
twijfel stilaan te knagen.
Tot mijn genoegen kreeg ik
onlangs opnieuw een tekst van Hendrik De Man onder ogen, een tekst uit een
onverdachte periode. En wat las ik? “Het socialisme is een streven naar een
maatschappelijke orde waarin iedereen gelijke rechten heeft”. Ook De Man vond,
toen, de doelstellingen van het socialisme belangrijker dan de middelen.
D e vraag die we ons moeten
stellen is dan ook: wat wilden sociaal-democraten vroeger en wat willen
sociaal-democraten vandaag realiseren? Of om te beginnen: waarom waren mensen
de vorige eeuwen zo gek om hun leven lettererlijk op
het spel te zetten voor ons gedachtegoed? Ik denk dat het antwoord dicht in de
buurt komt van mijn definitie van het socialisme: omdat die mensen ook toen
gedreven werden door hetzelfde socialistische ideaal. Omdat ook zij vertrokken
van de eenvoudige maar alomvattende basisidee dat iedere mens evenveel waard
is, ongeacht zijn afkomst.
Toen waren en vandaag zijn
sociaal-democraten verontwaardigd. Verontwaardigd
omdat de ene mens talloos minder kansen krijgt dan de andere. De kansen die
iemand krijgt, hangen grotendeels af van het sociaal
milieu waarin hij geboren is. Is het een meisje, is het een jongen? Is het in
Togo of Monaco, in Sint-Martens-Latem of in een
achterbuurt. Zijn vader of moeder advocaat of werkloos? Is het kind blank of
zwart? Die ongelijkheid willen wij niet aanvaarden. Vroeger niet, vandaag niet.
Sociaal-democraten zijn verontwaardigd omdat er iets, of zelfs heel veel, niet
juist is in deze wereld.
Met andere woorden: de
beweegreden is vandaag dezelfde als twintig, vijftig of honderd jaar geleden.
Het is niet de motivatie die veranderd is. Het is de wereld die is geëvolueerd.
Vroeger was de wereld akelig eenvoudig. Er was het kapitaal aan de ene kant, de
arbeid aan de andere kant. Er waren hoge heren en kleine lui, bazen en
knechten. Er waren burgers en er was het proletariaat. Iedereen zag de
schrijnende ongelijkheden. Ze vormden een onderdeel van het dagelijks
leven.
Honderd jaar geleden kon
een socialistische partij niet anders dan een arbeiderspartij zijn. Wie opkwam
voor gelijke kansen, kwam op voor de kleine man en dus voor de arbeiders. De
arbeiders vormden het grootste deel van de bevolking, maar ze werden uitgebuit
en miskend. De wereld zat, ik zei het al, eenvoudig in elkaar.
Vandaag liggen de kaarten
moeilijker. De maatschappij is niet langer te vatten in een eenvoudige
tweedeling “arbeid versus kapitaal” of “patroons versus werkvolk”. In een
complexe maatschappij vertrekt een moderne progressieve partij niet van één doelgroep
van arbeiders, ambtenaren, bedienden en gepensioneerden. Ze vertrekt van wat ze
wil realiseren. Als we dat doen, bereiken we bovenop onze klassieke achterban
weer nieuwe mensen. Want waarom zou een kaderlid, een zelfstandige of een
moderne ondernemer per definitie afkerig zijn van onze strijd tegen sociale
ongelijkheid?
Alleen ogenschijnlijk is de
sociale ongelijkheid de wereld uit. De grote, meest zichtbare en eenvoudige
tweedeling van vandaag is die van de ongelijkheid tussen het rijke Noorden en het
arme Zuiden. U kent de beelden van de overdadige,
soms decadente welvaart van een minderheid. U kent ook de beelden van de
vreselijke ellende in de arme landen. De globalisering biedt ongeziene kansen
voor de wereld, maar de kansen zijn niet voor iedereen gelijk. Erger nog. De
jongste dertig jaar werden de arme landen armer, en de rijke rijker.
W e moeten als
sociaal-democraten meer waardering opbrengen voor het vrijwilligerswerk. We
maakten en maken er ons te gemakkelijk van af door alle vrijwilligerswerk af te
doen als ouderwets, paternalistisch en caritatief. Maar waarom zou dat zo
moeten zijn? Is een groot deel van het succes van een vakbond of een partij ook
niet het werk van vrijwilligers? Waarom zouden vrijwilligers in de
welzijnssector geen waardevolle aanvulling vormen op wat de overheid doet? Of
vinden we echt dat de overheid het vandaag overal en altijd zo goed doet? Het
is in ieder geval bekend dat nieuwe behoeften in veel gevallen eerst door het
vrijwilligerswerk worden opgemerkt en opgevangen.
Ook in sommige dossiers van
de sociale zekerheid hebben we ons beperkt tot het verdedigen van wat bestond.
Ook vakbonden en ziekenfondsen waren in dat bedje ziek. Lange tijd was het ook
in progressieve milieus bon ton om minachtend te doen over deze grote
organisaties. Ze behoorden tot een verfoeide zuil, ze waren gesloten, ze waren
veelal niet mee met hun tijd. Dat was niet eens onjuist.
Vandaag pleit ik voor een
bevoorrechte maar niet exclusieve relatie met onze vakbond en ons ziekenfonds.
Ook van hen mogen we verwachten dat ze vertrekken van sociaal-democratische
uitgangspunten en de strijd tegen de sociale ongelijkheid vooropstellen. Het
ziekenfonds moet met de bijkomende verzekering sociale en niet alleen
mercantiele doeleinden nastreven. De vakbond moet de sociale onrechtvaardigheid
zien in het ongelijke statuut van arbeiders en bedienden.
In die zin vind ik de
denkoefening die we nu durven te maken, erg interessant: hoe kunnen we de
middelen van de sociale zekerheid gebruiken om mensen meer kansen te geven in
plaats van ze schadeloos te stellen voor de gemiste kansen.
Tegenover kansen staan
verantwoordelijkheden. Een opleidingsplicht voor werklozen mag in tijden van
hoogconjunctuur voor sociaal-democraten geen taboe meer zijn. Op voorwaarde tenminste dat dit niet tot een dubbele frustratie leidt. Een
eerste frustratie omwille van de verplichting. Een tweede frustratie omdat wie
de opleiding heeft gevolgd, toch geen job kan vinden.
In dezelfde zin moet een
verplichte cursus Nederlands voor nieuwkomers, voor sociaal-democraten veeleer
een evidentie zijn dan een taboe. Hoe kunnen we mensen die onze taal niet
spreken, gelijke kansen bieden?
Ook deze verplichting heeft
gevolgen: het cursusaanbod moet voldoende zijn en we moeten de discriminatie
van nieuwkomers blijven bestrijden.
Geen partij in Vlaanderen
is zoveel met het geloof bezig als de SP. Niet omdat we zo gelovig zijn. Dat
niet. Wel omdat we denken dat wie geen lid is van de SP en godbetert ook nog
christelijk is, zijn godsdienst op dezelfde manier beleeft als een halve eeuw
geleden. Ik was bijzonder gecharmeerd door de open brief waarin de christelijke
jeugdbewegingen schreven dat ook de paus iets van hen kan leren. Misschien
kunnen wij als partij ook iets van deze openheid opsteken.
Het is niet belangrijk
vanuit welke levensbeschouwelijke overtuiging of achtergrond iemand aansluit
bij het sociaal-democratische gedachtegoed. Iedereen die wil opkomen tegen
sociale ongelijkheid zou één van ons moeten zijn. Elke Organisatie die ijvert
voor grotere rechtvaardigheid en solidariteit moet een bevriende organisatie
zijn. Los van de levensbeschouwelijke achtergrond.
Ik was onder de indruk van
de manier waarop de populaire Portugese premier Antonio
Guttierez vorig jaar in Brussel de vergadering van de
socialistische Internationale leidde. Als Vlaamse socialist verwonderde het me
dat hij praktiserend katholiek is. Maar waarom eigenlijk? Waarom zou ook in
Vlaanderen een sociaal democratische partij geen praktiserende eerste minister
kunnen leveren?
Het afgelopen jaar heb ik
het in en buiten de SP dikwijls over de toekomst van de partij gehad. Veel van
wat ik in deze brief heb gebundeld, kwam daar ter sprake. Een van de meest
weerkerende opmerkingen in de gesprekken was: ‘Is uw streven naar gelijke
kansen dan zo uniek voor de SP?”. Zijn de andere politieke partijen dan niet
voor gelijke kansen en grotere sociale gelijkheid?
Het is tekenend voor de
situatie van de SP dat deze vragen moeten worden gesteld. We zijn immers de enige
partij die is geboren uit verontwaardiging over de sociale ongelijkheid en de
onrechtvaardigheid van een samenleving die niet iedereen gelijke kansen biedt.
Geen enkele andere partij kan dat zeggen. Dat we dit in de loop der jaren
vergeten zijn, is betreurenswaardig. Dat anderen het vervolgens ook vergeten
zijn, is niet hun, maar uitsluitend onze verantwoordelijkheid. We kunnen uit deze vaak gestelde vraag nog een ander besluit
trekken: er zitten in andere partijen en bewegingen nogal wat mensen die onze
basiswaarden delen, maar zich niet in onze partij herkennen.
Toen ik de overstap maakte
naar de politiek, waarschuwden velen mij. Ik zou in het meest competitieve van
alle vakken terechtkomen. En inderdaad, ik heb het voorbije jaar vastgesteld
dat politici veel energie steken in het vliegen afvangen van concurrenten. En
hoe dichter politici bij elkaar staan, hoe groter die drang. Het baart me
zorgen dat we er zo moeilijk in slagen om over de partijgrenzen heen de
krachten te bundelen. Hoeveel meer zouden we niet kunnen realiseren als we de
handen in mekaar zouden slaan in plaats van mekaar
voortdurend stokken in de wielen te steken?
Politici hebben het
moeilijk om de partijgrenzen te overstijgen. Ze hebben het ook moeilijk om
samen te werken met wie niet partijpolitiek is gebonden. Actiegroepen worden te
weinig als bondgenoten en te veel als tegenstanders beschouwd. Maar waarom
zouden we niet samen denken hoe we beter kunnen samenwerken?
Wellicht bent u het eens
met een deel van mijn verhaal. En wellicht vindt u dat er nog te veel blinde
vlekken zijn. U heeft gelijk. De zorg voor een gezond
leefmilieu en een leefbare omgeving in alle delen van de wereld moet voor
sociaal-democraten een prioritair strijdpunt zijn,
maar kon ik hier onvoldoende behandelen. Het is maar één van de blinde vlekken
in deze brief. Ik wil het nog even over een andere hebben.
Door alles te herleiden tot
ongelijkheid en verdeling gaan we voorbij aan w er moet worden verdeeld.
Gelijke kansen in het onderwijs gaan voorbij aan de kwaliteit van het
onderwijs. Gelijke kansen op gezondheid gaan voorbij aan de kwaliteit van de
gezondheidszorg, Gelijke politieke participatie zegt nog niets over de
kwaliteit van die participatie. Gelijke kansen op mobiliteit zeggen niets over
de vraag waar we welke mobiliteit wensen. Het is maar het begin van een lijst
die erg lang zou kunnen worden.
Ongetwijfeld hebt u over
dit verhaal uw bedenkingen. Mogelijk hebt u vanuit uw achtergrond en ervaring
over sommige aspecten dieper nagedacht dan ikzelf. Ik heb de wijsheid niet in
pacht en deze brief is geen uitnodiging om het over alles met me eens te zijn.
Liever niet. Laat deze brief een uitnodiging zijn voor een boeiende discussie
over wat ons bindt en scheidt. Met als uitgangspunt dat wat altijd de drijfveer
moet zijn voor sociaal-democraten: oprechte verontwaardiging over alle vormen
van sociale ongelijkheid. Aarzel dus niet, maar reageer, via onze website, of
schrijf me gewoon.
Met vriendelijke groeten,
PatrickJanssens
N.B.
Deze brief geeft mijn mening weer, en is geen bundeling van officiële
partijstandpunten.
Terug naar boven…
Ik ben zoals men
zegt "een nakomertje" en verschil met mijn broer (de